BİR dakikanın içinde çok sayıda gün vardır.. William Shakespeare bu sözü söylerken sadece zamanın değerini anlatmak istememiş kuşkusuz..
Geçmişte yaşanan acı ve tatlı anıların günü geldiğinde bir dakika içinde insana çok şeyler kazandırabileceğini de gizlemiş sözcüklerin arasına..
Aykut Kocaman çok eleştiri aldı.. Ama aldığından daha fazlasını dünkü maçın ilk yarısında hak etti belki de.. Fenerbahçe tarihinin en önemli maçlarından birinde 70 dakika bu kadar kötü, bu kadar silik bir oyun oynanmasını kimse beklemiyordu.. Rakip iyi bir İtalyan takımıydı.. Ama ne Barça’ydı ne de Real.. Hatta Serie A’nın muhtemel şampiyonu Juventus’tan bile gerideydi oyun anlayışı olarak Lazio.. İlk maçı 2-0 kaybetmenin üzerine pazartesi akşamı Roma ile oynanan derbinin gerilimi eklenmişti.. Bir de hafta sonu oynayacakları Juve maçı var akıllarında.. Fenerbahçe böyle bir rakibe bir gol atıp rahatlama yoluna gideceğine aşırı defansif bir oyun oynadı 70 dakika.. Ama..
Evet bir ama var futbolda.. Aykut Kocaman’ın kararlarının doğru çıkma oranıydı Fenerbahçe’yi buralara kadar taşıyan.. O bile inanmadığında sonuna kadar arkasında duran Başkan’dı, başarının mimarı.. Ve taraftar.. Ne olursa olsun, “O bizim Kocaman gururumuz” diyerek hep bağırlarına bastılar Kocaman’ı..
YENİ BİR, BİR DAKİKA
Kocaman da; yeri geldi Kuyt’ın, yeri geldi Selçuk’un, yeri geldi Caner’in arkasında durdu sonuna kadar.. Webo’yu istedi ısrarla.. Webo, Sow yokken biraz daha etkisiz ve yalnız.. Yine de Caner’i görmeyi başardı bir şekilde..
Fenerbahçe için dün geceye kadar duygusal anları anlatmaya çalıştım hep.. Artık gerçekçi olma vakti.. Artık hedefleri belirleme ve oynanan futbolun seviyesini yukarı çekme vakti.. Artık, en kötü maçta bile sadece bir dakikalık takım halinde paslaşmanın neler getirdiğini görme vakti..
Şimdi kuradan, yarı finalden, Amsterdam’dan bahsetme zamanı değil.. Şimdi; yeni bir, “bir dakika” için hiç durmadan çalışma vakti.. Bakarsınız o bir dakika günün birinde bu ülkeye hiç tatmadığı bir anı tattırır.. Hiç tatmadığı..
Altan Tanrıkulu / Hürriyet